Fréttir af tískuvikunum í febrúar

Alþjóðlegu tískuvikurnar í New York, London, Mílanó og París byrja eftir rúman mánuð og nú þegar eru farnar að birtast fréttir frá hönnuðum og aðstandendum um gang mála. Vegna efnahagskreppunnar hafa margir hönnuðir þurft að segja sig frá tískuvikunni þar sem mikill kostnaður tilheyrir þeim.

Vera Wang, sem hefur sýnt í New York í fjölda ára mun ekki sýna í tjöldunum í Bryant Park í febrúar. Hún hefur kosið að halda nánari sýningu í aðalverslun sinni. Hún segir ákvörðunina hafa verið erfiða en samt sem áður viðeigandi á þessum tímum. Hún á eftir að hanna línuna sem hún sýnir í febrúar, en mun eflaust taka efnahagsmálinn inní reikninginn við þá vinnu.

Wang segist aftur á móti ekki hafa ákveðið að sýna ekki í Bryant Park að heild út frá efnahagi, "þegar þú ferð út fyrir tjöldin, færðu ekki fríðindin sem fylgja þeim. Tískuvika New York er besti díllinn sem hægt er að fá peningalega séð. En að sýna í tjöldunum kallar á 25 fyrirsætur, hárgreiðslu og förðun. Þetta er svakaleg framleiðsla."

Betsey Johnson hefur einnig dregið sig út úr tískuvikunni og mun því ekki sýna í Bryant Park líkt og áður. Sýningar hennar hafa ekki verið taldar hógværar þar sem mikið er lagt í umhverfi og heildarútlit þeirra. Hún segist þó ætla að halda sýningu, en bara á einhvern annan hátt. Samkvæmt talsmanni hennar er ekki búið að ákveða endanlega staðsetningu eða hvernig sýningin eigi fara fram.

Carmen Marc Volvo er annar hönnuður til sem sýnir ekki í New York. Hann segir kostnað sýningar vera í það minnsta 100.000 dollarar. Hann hallast að hugmynd um kokkteil boð til að sýna fatnað sinn. Franska merkið Cacharel hafa einnig hætt við sína sýningu sem átti að taka stað í París. Yfirmenn Cacharel hafa ákveðið að haustlína ársins 2009 verði hönnuð af ýmsum innanhúshönnuðum og sjálfstætt starfandi hönnuðum.

Nýjustu fréttir um þá sem halda ekki sýningu í Bryant Park er tískumerkið DKNY. Sýningin mun þess í stað verða haldin í stúdíói og mun Donna Karan Collection sýningin vera haldin á sama stað degi seinna. Talsmaður fyrirtækisins bendir þó á að DKNY hafi áður haldið sýningar á ýmsum öðrum stöðum en í tjöldunum í Bryant Park, "þetta er ekki svo mikil breyting. Við höfum gert alls kyns hluti." Hann bætti svo við, ,,kostnaður er alltaf hugsunarefni. Þetta er árangursríkasta leiðin."

Þótt margir hönnuðir séu að hætta við sýningar sínar á tískuvikunum í febrúar, sjá sumir þeirra tækifæri. Einn af þeim er Tommy Hilfiger, sem hefur hugsað sér að sýna í Bryant Park á tískuvikunni í NewYork á ný eftir þriggja ára hlé. Hönnuðurinn fær þar pláss sem átti að tilheyra Veru Wang.


Búist er við að enn fleiri hönnuðir eigi eftir að annað hvort hætta við sýningu, eða kjósa að sýna á ódýrari hátt, t.d. í húsakynnum í eigin eigu. Þeir hönnuðir sem hugsa sig nú um hvort best sé að sýna í Bryant Park eða öðrum stöðum eru m.a. J. Mendel, Monique Lhuillier og Reem Acra. Tískuvikan verður því með öðru sniði en áður.

Móment úr tískuvikum næsta sumars

Í hverjum tískuvikum fyrir nýja árstíð eru alltaf sýningar sem standa uppúr, ekki endilega fyrir fallega hönnun heldur fyrir sérstaka sýningu á einhvern hátt. Það getur verið óvenjulegt umhverfi sýningarpallsins, fatnað sem líkist einhverju öðru en fatnaði, skrýtið hár eða virkilega ýkta förðun. Tískuvikur næsta vors og sumar innihéldu að venju nokkrar svonar sýningar.

1. Rick Owens

Tíska hefur stundum fundið sér leið með pólitík (Vivienne Westwood) og trúarbrögðum (Givenchy haust ’08), en Rick Owens tengdi sýningu sína fyrir sumarið einmitt trúarbrögðum – hann sendi fyrirsætur á sýningarpallana sem nunnur. Sýningin var víst mjög táknræn og áhrifamikil, sérstaklega þegar her af fyrirsætum/nunnum komu út í lokaatriðinu innan um reyk. Rick Owens kann að skapa andrúmsloft í kringum sýningar sínar og þessi var ekki undanskilin. Skuplurnar gáfu annars svörtu og dularfullu fötunum sakleysislegri blæ.

2. Karl Lagerfeld

Íkonið Karl Lagerfeld hefur alltaf verið umdeildur, og talin hálfgjör goðsögn í tískuheiminum. Fyrir utan að hanna fyrir tískurisana Chanel og Fendi, hannar hann undir eigin merki sem heitir í höfuðið á honum. Eitthvað hefur hann þurft að ýta undir ímynd sína enn meira (sbr. bangsann) með því að prenta andlit sitt á tösku sem fyrirsætan Angela Lindvall bar þegar hún þrammaði pallinn. Þótt hugmyndin líti í fyrstu út fyrir að vera einkar hallærisleg og ekkert annað en auglýsing á andliti hans, var handfang veskisins í augastað Karls. Fyrirsætan notaði svo töskuna sem grímu með sínum augum í handfanginu. Það er svo spurning hversu vinsæl Lagerfeld taskan verður.

3. Maison Martin Margiela

Margiela er mikill í heimi óraunveruleikans. Kreppa getur látið hvaða hönnuð sem er einbeita sér að því að selja frekar en að fara eftir sínu listrænu insæi. En sem betur fer var Margiela einn af þeim sem hélt ótrauður áfram á sinni braut, þar sem hann sýnir föt sem ögra mannslíkamanum, fulla af tálmynd. Í þetta skiptið voru fyrirsætur andlistlausar, en andlitin voru hulin bakvið efni sem líktist nylonsokkabuxum og sumar fengu meira að segja stóran lubba af hárkollu fyrir andlitið. Hvort hann hafi verið að reyna að gera fyrirsæturnar ‘nafnlausar’ og viljað hafa alla athygli á hönnun sinni. Það breytir því ekki að hugmyndin var frekar skrýtin og maður hugsar með sér hvort fyrirsæturnar hafi yfir höfuð séð eitthvað.

4. Comme des Garcons

Ásamt Margiela eru Comme des Garcons alltaf á listum sem þessum. Garcons gefa tískunni allt aðra dýpt en hinir almennu hönnuðir. Þeir eru sjaldan taldnir með í trendum, enda ekki hægt að taka þeirra sköpun með annarri hönnun, hún hefur sjálfstæða rödd. Svipað og hjá Margiela, voru fyrirsætur óvenjulegur um höfuðið. En þær virtust bera risastórt kandífloss á hausnum. Fötin voru svört og púffuð í sniðinu, og því var ýkingin í hárinu aðeins að ýta undir ýktina í fötunum.

5. Junya Watanabe

Það er ekkert lát á gígantískum höfuðprýðum, því Watanabe sýndi einhverskonar hárskreytingu í líkingu við þær sem afrískar konur bera. Þessar voru reyndar fylltar með blómum í litríkum klútum og báru svo sannarlega með sér sumarlegan blæ. Með fuglasöng sem undirspil sýningarinnar og alla litadýrðina voru túrbanin einungis punkturinn yfir i-ið og kórónuðu allt hitt. Þótt hönnun Watanabe sé kannski ekki allra smekkur, er ekki hægt annað en að ganga glaður út af svona sýningu.

6. Marni

Marni hafa ekki verið þekktir fyrir of mikla dramatík. Þótt litir séu algengir í þeirra sýningum er vanalegast ekki mikið um virkilega óvenjulega eða áberandi hönnun – fyrir utan aukahlutina. Fyrir nokkrum árstíðum urðu stór hálsmen Marni virkilega vinsæl og nú hafa þeir aftur komið með ekki bara hálsmen heldur einnig eyrnalokka í virkilegri yfirstærð. Virtust þessir hlutir vera úr einhverskonar jarðlegu efni eins og skeljum eða öðru þvíumlíku. Það vantaði ekki litina eins og hjá Marni yfir höfuð, en sumir segja að þeir hafi farið of langt með stærð hlutanna. Öðrum finnst að hálsmenið geti notið sín vel án eyrnalokkanna og öfugt. Skartið eru allavega umdeilt og gaman verður að sjá hversu klæðilegir þeir verða þegar nær dregur sumri.

7. Fendi

Hér er Karl Lagerfeld aftur að verki, en hár fyrirsæta hjá Fendi var í hálfgerri óreiðu. Þetta gerist þegar hárgreiðslumanninum eru gefnir margir brúsar af hárspreyi og sagt að gera ‘big hair’. Útkoman var vægast sagt mögnuð þótt sumum hafi fundist hárið of úfið fyrir svo virt tískuhús og virta hönnun. Suzy Menkes lýsir þessu ágætlega ,,óvenjulegt hárið, blásið fram eins og rafmagnaður stormur hafi gengið yfir’’. Að þessu sögðu, þá var hárið eiginlega bara frekar fyndið en eitthvað annað.

8. Viktor & Rolf

Sýning Viktor og Rolf að þessu sinni var ekki af eins mikilli stærðargráðu og hefur verið og virtust þeir einbeita sér að frekar klæðilegum flíkum – allavega miðað við áður. Kannski kreppan hafi áhrif á þá ákvörðun, en þetta eru samt ekki miklar kreppuflíkur, margar hverjar alskreyttar demöntum. Síðasti klæðnaðurinn sem kom fram var kjóll sem virtist vera innblásinn af kuðungi í sniði. Fyrsta lúkkið sem fór fram var einnig með keim af sama sniði, en lokunarlúkkið var svona til að toppa allt – til að sýna að þeir geta enn komið með eitthvað virkilega öðruvísi.

Tískuvika Mílanó vor/sumar '09

Tískuvikan í Mílanó var að mínu mati ekki eins spennandi og hún hefur verið. Ýmis stór nöfn stóðu ekki undir kröfum, en það voru þó fjórar sýningar sem mér þótti standa uppúr. Fyrir það fyrsta hélt Christopher Bailey, hönnuður Burberry Prorsum, svolítið áfram með svipuð look og fyrir haustið. Trench kápur, þröngar buxur með útvíðum skálmum og stór og stæðileg hálsmen voru þar á meðal. Efnin voru oft með litlum krumpum, sem sást einnig hjá Prada í stífara efni. Efnin hjá Burberry litu út fyrir að vera mjög þægileg og maður fékk frekar á tilfinninguna að hann hefði verið að hanna föt fyrir kósý rigningardaga heldur en heita sumardaga. Litirnir voru mjög skemmtilegir og báru flíkurnar oft dýfitækni (ombre) sem sást mikið á sýningarpöllum fyrir síðasta sumar. Að sögn Bailey var hann innblásinn af garðinum heima hjá sér, og má útskýra brúnu og mosagrænu litina þaðan. En að sýningu Derercuny, sem bar yfir sér nokkuð unglegan blæ. Stíllin var svolítil blanda af hippaáhrifum (chiffonkjólar) við glamúr (leður, svart glansefni og túrkíslitað silki). Saklausir hvítir kjólar og vesti með fjöðrum, sem hreinskilnislega minntu helst á engla, voru skreyddir með stórum speglapallíettum. Hönnuðurinn Mina Lee blandaði saman saklausu með djörfu; hvítum fjöðrum við svart leður. Tommaso Aquilano og Roberto Rimondi hava nýtekið við yfirhönnun hjá tískuhúsinu Gianfranco Ferré. Það getur verið erfitt verk að taka við virðulegri tískulínu en hönnuðirnir leituðust við að halda uppi sama stíl og áður hefur verið en einnig horfa til framtíðar og það sem nútímakonan vill. Sýningin var einungis í svarthvítu, gráu og beislituðu og var mesta áherslan lögð á sniðin sem voru úthugsuð (rúmfræðiform á borð við hring, ferning og þríhyrning) og mörg hver arkitektúrlega skúlptúruð. Þrátt fyrir sterk snið voru flíkurnar ekki stífar, heldur voru línurnar mjúkar og mikið um inndregin mitti með mjóum beltum á víðum sniðum. Lína Iceberg var ekki svo ólík Ferré. Það var nokkuð um svartan, hvítan og gráan og sterk snið – en á móti komu líka litir, munstur og teygjuefni. Níundi áratugurinn var greinileg fyrirmynd þó með breyttum áherslum, þar má nefna axlir í yfirstærðum, samfestingar, stuttir jakkar, metal- og glansefni og teygjuleggings.

Tískuvika London vor/sumar '09

Meirihlutinn af sýningu Armand Basi One var svört – og þar af leiðandi mjög frábrugðin öðrum sumarlínum. En þetta er það sem London er þekkt fyrir; að vera öðruvísi og áhættusamari. Á tískuvikunni í London er miklu meira af ungum og upprennandi hönnuðunum en í hinum borgunum, og þeir eru margir hverjir óháðir og listrænni fyrir vikið. En þótt sýning Armand Basi hafi verið svört (með smá af gráu og beige) var hún langt frá því að vera leiðinleg. Gegnsæ efni voru mikið notuð og voru sniðin sérstök – buxurnar víðar í bananaformi og pilsin há í mittið og mynduðu hringlaga form um mjaðmirnar. Þótt sýningin hafi verið djarfari en margar aðrar var þó fulltaf klæðilegum flíkum. Meadham Kirchhoff voru í svipuðum hugleiðingum, en það var einnig mikið af svörtu og gegnsæu þar. Blár spilaði einnig inní í formi gallaefnis en gallabuxurnar voru ólíkar því sem við höfum séð upp á síðkastið. Þær voru ýmist rifnar, með hnéhlífum eða krosssaumi og var þvotturinn nokkuð sérstakur. Þeir sýndu líka blúndusíðkjóla, sem sýndi kannski vott af hugmyndaleysi en buxurnar voru þó þar sem aðalathyglin lá. Ef við förum útí aðeins liðaglaðari sýningu, þá var Christopher Kane með nokkuð af skærappelsínugulum flíkum; þó að svartur, grár og hvítur hafi ekki verið langt undan. Hann fékk innblásturinn af sniðunum frá öpum úr myndinni Planet of The Apes. Leður og organza voru skorin í þrívíddarsnið sem kom ótrúlega vel út þótt það sé nokkuð áhættusöm ákvörðun að láta línunni byggjast í kringum það. Línan þótti einstaklega vel heppnuð og nútímaleg. Richard Nicoll var annar hönnuður sem notaði mikið af appelsínugulu en hann var einnig með bleikan, og blandaði þeim gjarnan saman. Hann var sem áður með framúrskarandi sníðagerð og voru buxurnar og jakkarnir á sínum stað. Það var samt létt yfir sýningunni og mikið af flíkum sem henta vel í heitu loftslagi, eins og stuttermablússur og hlýrakjólar. Þótt sýningin hafi byrjað í algjörri litasprengju færðist hún svo meira útí hlutlausara í hvítu og sæbláu.

 

Tískuvika NY vor/sumar '09

Það má segja að sýningarnar í New York hafi allar haft það sameiginlegt að vera innblástnar meira og minna af íþróttafatnaði og voru þær ófáar flíkurnar sem voru sportlegar. Hönnuðir hafa verið að hugsa óvenju mikið um þægindi og notagildi, eitthvað sem gerist ekki oft í tískuheiminum. Efnin voru ýmis teygju og glansefni sem maður þekkir best frá flottum íþróttamerkjum en jersey, bómull, nylon og silki voru mikið notuð. Litirnir voru ýmist mildir eða sterkir en voru samt alltaf líflegir. Bleikur, grænn og blár voru mest áberandi. Alexander Wang, sem er vanalega þekktur fyrir svart og hrátt lúkk, kom með ferska og litaglaða sýningu fyrir næsta sumar. Flíkurnar voru sumar mjög aðþröngar og sýndu línur líkamans vel. Innblásturinn að línunni var ferð til Miami en borgin er þekkt fyrir afslappaðan strandarfíling. Þrátt fyrir léttari línu en vanalega voru hans vanalegu hörðu hönnunarstaðlar til staðar í formi leðurs og keðja á skóm fyrirsætanna. Lubov Azria, hönnuður BCBG Max Azria, sýndi flíkur úr jersey og voru þau í víðari kantinum en fóru samt líkamanum vel. Derek Lam sýndi svo ekta amerískan frístundafatnað en hann fékk meðal annars innblástur frá ströndinni í Venice og vildi hann ná svolítið náttúrulegu lúkki bæði í litum og sniðum. Þægindin voru allsráðandi og var fínni fatnaður einnig svolítið inná þægilegu línunni. Undirstaðan í línu Doo.Ri var grár en sterkir áberandi litir gerðu sitt til að blása lífi í sniðlausar flíkurnar. Litapallettan var lífleg og í stað mildra lita voru þeir neon. Karen Walker hélt áfram með köflótta trend vetrarins og tók einnig inn ljósbláan á flíkum sem voru frekar í karlasniði en kvenna. Það var þó aðalatriðið, línan var mjög ófín og casual, algjör frítímafatnaður þegar maður vill ekki vera að pæla mikið í hlutunum en er samt smart. Útí aðeins meiri glamúr og ýkt, en hönnunarteymið Proenza Schouler voru í miklum 80’s pælingum. Ýktar axlir, hátt mitti, samfestingar og yfir höfuð víð snið var það sem þeir buðu uppá fyrir sumarið. Hárgreiðslan var meira að segja íburðarmikil og minnti óneitanlega á níunda áratuginn. Þeir tóku meiri áhættur í hönnunninni en áður og er spurning hvort konur eigi eftir að klæðist leðurmagabolum á komandi vori, maður veit aldrei!

Grunge. Pönk. Dökkt. Dularfullt

Það sem heillaði mig mest við hausttískuna voru grunge áhrifin. Ég hef alltaf verið hrifin af frekar hráu og ófullkomnu lúkki. Trendin sem eru í uppáhaldi hjá mér eru grófir rennilásar, leðurleggings, köflótt og svartar blúndur. Svolítið dimmt og dularfullt; goth í bland við grunge með svolitlu pönki.

Alexander Wang er einn af mínum uppáhaldshönnuðum og einkenndist haustlína hans af hráu lúkki, leðri og þunnum prjónaflíkum. Götóttar sokkabuxur, pokalegar húfur og rennilásar var það sem gaf því fyrrnefnda flott smáatriði. Jakkarnir voru víðir og karlmannlegir á meðan pils voru aðþröng.

Hjá Balmain var þemað rokk og ról og var pönkið einnig sjáanlegt. Glansflíkur með pallíetturm og steinum; einnar erma kjólar; slöngu-/zebra-/blettatígraflíkur – glysið og glamúrinn var svo sannarlega til staðar þar.

Givenchy tískuhúsið var með virkilega dularfulla sýningu þar sem leður og svarti liturinn spiluðu stórt hlutverk ásamt kristilegum táknum og keðjum. Rómantík kom aðeins inn í sýninguna í formi kremaðra og hvítra blússa, margar hverjar með pífum.

Preen sýningin varð fljótt vinsæl af köflóttu flíkunum. Mér finnst köflótt flottast þegar það er svolítið vítt og grunge-legt í bæði frekar þykkum efnum eða hálfgegnsætt; en báðar útgáfurnar sáust hjá Preen.

Tískuvikan í París

Mér finnst tískuvikan í París sú besta af öllum og þetta skipti var engin undantekning. Það er fyrir löngu orðin staðreynd að París er tískuborgin. Mörg elstu tískuhús heims sbr. Balenciaga og Lanvin, sýna, ásamt nýrri merkjum á borð við Viktor & Rolf og breska hönnuðurinn Stella McCartney. París er ábyggilega eftirsóttasta tískuvikan af hönnuðum til að sýna á og því koma þeir alls staðar frá. Það voru virkilega margar línur sem ég var hrifin af að þessu sinni og erfitt að velja bara nokkrar til að fjalla um. Dæmi um flotta hönnun sem ég mun ekki taka sérstaklega fyrir, var Alessandra Facchinetti fyrir Valentino, en eins og margir vita lét hann af störfum nýverið. Hún var undir svolitlu álagi frá tískuheiminum til að uppfylla kröfur tískuhússins, en hún stóð sig með prýði og tókst snilldarlega að yngja upp á hönnunina, ásamt því að halda svolítið í sögu hússins. Það voru því flestir sammála því að henni hefði tekist vel til. Einnig tókst lína Giambattista Valli einkum vel. Hugmyndin að litapallettunni, blóðlaus kona sem endar í ástríðu, kom vel til skila þar sem sýningin byrjaði í ljósum litum, fór svo yfir í svartan og endaði í rauðum tónum. Klassísku Giambattista Valli sniðin voru til staðar, með miklu volume á mjöðmum. Ein önnur lína sem vakti athygli mína var Sonia Rykiel. Bjartir litir, skemmtileg munstur og bros fyrirsætanna gáfu sýningunni mikið líf.

Nicolas Ghesquière hefur svo sannarlega stimplað sig inn á kortið í tískuheiminum sem hönnuður Balenciaga. Fyrir haustlínuna leitaði Nicolas í innblástur frá spænskri menningu í bland við film noir kvikmyndir. Einnig hélt hann í vísindalega fílinginn sem hann hefur unnið með í síðustu línum. Þar koma latex, plastefni og framúrstefnuleg snið sterk inn. Skartið, sem var í mjög miklum glamúr stíl, spilaði skemmtilega með ólíkum stefnum. Spænski innblásturinn var þó viðeigandi því Cristóbal Balenciaga, stofnandi tískuhússins, var spænskur og því við hæfi að heiðra upprunann. Í línunni mátti sjá flott munstur sem Nicolas sagði vera eldri hönnun Cristóbal.

Í fararbroddi Balmain er hönnuðurinn Cristophe Decarnin. Hann sagði línuna fyrir haustið vera rokkara- og pönkaralegri en fyrir sumarið. Línan var frjálsleg með leðri, glitri og glans, hlébarðamunstri og stuttum partýkjólum. Fatnaðurinn bar yfir sér ferskan og unglegan anda og mátti jafnvel gæta ýmissa hippaáhrifa í bland við rokkið. Það krefst hugrekkis að klæðast áberandi munstrum og glitri og því er klæðnaðurinn ekki fyrir íhaldssama, þótt inn á milli hafi reyndar sést í einstaka svartan kjól og plain jakka – aðallega til að spila á móti öllu rokkinu.

Út í aðeins meiri kvenleika, lína Chloé innihélt mikið af chiffon efni, oft svo þunnu að það var gegnsætt en einnig voru notuð nokkur lög og þá voru bróderingar algengar sem skreytingar. Aðallitur sýningarinnar var navy blár í bland við listræn blómamunstur í svolitlum gamaldagsstíl. Svíanum Paulo Melim Andersson tókst enn og aftur að gera kvenlega línu en með þægilegum sniðum og listrænum og skemmtilegum smáatriðum.

Emanuel Ungaro lét af störfum árið 2001 og Peter Dundas tók við. Nú hefur hins vegar aftur orðið breyting og hinn ungi og efnilegi Esteban Cortazar orðinn hönnuður merkisins. Þrátt fyrir þekkta litagleði Emanuel voru litirnir að þessu sinni fölir með undantekningu frá skærbleikum og dökkgráum. Munstrin voru sérlega falleg og grófar prjónafléttur gáfu tóninn fyrir prjónaflíkur línunnar. Jersey efni voru oft fallega rykkt og útkoman voru draumleg snið. Að öllu jöfnu tókst línan að mínu mati afburða vel miðað við hversu mátti búast í fyrstu línunni.

Lína Givenchy sem Riccardo Tisci hannar, var í stuttu máli dökk rómantík með svolitlum goth áhrifum. Það sem Riccardo hafði þó í huga við gerð línunnar voru ferðalög hans til Suður Ameríku. Við nánari skoðun kom í ljós að víða mátti geta innblástursins í flamenco dönsurum, nautabönum og kaþólskri trú. Þessi áhrif voru þau kannski einna helst í smáatriðum og aukahlutum. Klæðnaðurinn var að mestu klæðskornir jakkar og kápur og leðurbuxur í svörtu til móts við kvenlegra og rómantískra blússa. Fullkomnar samsetningar frá mismunandi áhrifum.

 

Meistari Alber Elbaz hefur gert undurfagra haustlínu fyrir Lanvin, eins og við var að búast. Línan var mjög svört og léku áferðir stórt hlutverk. Lakk, leður, loðfeldir, ruffluð efni og svo skreytingar á borð við perlur og glitrandi steina. Fyrir utan svarta litinn voru aðrir litir mest í jarðtónum. Að mínu mati voru kjólarnir það besta við sýninguna, þeir voru í nokkrum útgáfum: fyrst voru þeir elegant í klassískum sniðum; stuttir kokkteilkjólar úr efnastrimlum í fallegum litum tóku svo við; næst komu kjólar í lausari sniðum í gyðjustíl sem minntu á snið sumarlínunnar; sýningin endaði svo á dramatískari kjólum sem voru ýmist alskreyttir glitri eða glansefni í silfur og svörtu.

Lína Nina Ricci einkenndist af fallegum haustlitum – litir nýfallinna laufblaða og draumkennd munstur í fallegu silki og chiffon og öðrum penlegum efnum. Olivier Theyskens, hönnuðurinn, sem hefur leitt merkið í gegnum talsverðar breytingar á þeim tíma sem hann hefur verið við stjórnvöllinn, sagði línuna að þessu sinni vera svolítið skrýtna og ljóðræna, og ekki dökka. Í fyrstu komu fyrisæturnar fram á sýningarpallinn klæddar í aðsniðnar buxur, blússur og jakka allt í frekar lausum sniðum en svo voru það stuttir kjólar, áfram nokkuð víðir, en jakkarnir grófari, sem prýddu pallinn og að lokum síðkjólar. Í þessu öllu saman mátti gæta svolítilla rómantískara-, og eins og hönnuðurinn segir sjálfur, ljóðrænna áhrifa.

Þrátt fyrir að hönnuðurnir Raffaele Borriello og Julien Desselle séu einungis að sýna í annað sinn fyrir merkið Requiem, hafa þeir góða reynslu úr tískubransanum. Haustlínan sýndi gott merki um reynslu þeirra þar sem gæði, smáatriði og klæðskurður var til fyrirmyndar og ef til vill var svolítill hátískubragur yfir sýningunni. Það sem mér fannst áhugaverðast við línuna, var að þrátt fyrir að flíkurnar bæru merki um listræna hönnun voru þær samt vel klæðilegar.

Mér finnst alltaf jafn skemmtilegt hvað Stella McCartney tekur tískuna ekki of alvarlega. Það er alltaf léttleiki yfir línunum hennar og ekkert þvingað. Sniðin þægilega víð, munstrin skemmtileg og flíkurnar flögra á fyrirsætunum. Litirnir voru ekki mjög áberandi í þetta skiptið, fölgrár og svartur en munstur skipuðu stóran sess. Stella heldur sig inní sínum ramma og hennar ’föstu liðir’ eins og peysukjólar, swing kápur í hálfgerðum kúlusniðum og allar kósý prjónaflíkurnar sem eru hennar svar við loðfeldum, voru á sínum stað.

Sýning Burberry fyrir haustið

Ég féll algjörlega fyrir haustlínu næsta veturs frá Burberry Prorsum. Hún var í alla staði frábær að mínu mati. Hönnuður tískuhússins, Christopher Bailey, tókst að gera lúxuslínu með ólíkum áferðum og efnum og sterkum en fallegum litum.

Línan innihélt kápur í ýmsum sniðum og notaði Bailey stórar kápur jafnvel yfir fallega kokkteilkjóla. Húfur í 'grunge' stíl gáfu óneitanlega sýningunni unglegan blæ og tónaði ríkuleg efnin niður. Töskur, skór og skart voru ekki af verri endanum og fyrirferðamikið skartið sérstaklega, gaf sýningunni skemmtilegt yfirbragð. Í heildina var svolítið rokkívaf í línunni en lúxusinn var þó ekki langt undan. Það má eiginlega segja að Bailey hafi leikið sér svolítið með efni og áferðir - en hélt sig samt innan rammans.

Lúxus í Mílanó

Tískuvikan í Mílanó fyrir næsta vetur var í vikunni sem var að líða og það var nokkuð mikið um lúxus eins og venjulega. Við erum að tala um loðfeldi, glamúr og eðalefni. Í stað þess að fjalla um hverja sýningu fyrir sig ætla ég að skipta þessu niður í trend að þessu sinni.

Hjá Gucci, Moschino og Roberto Caballi mátti sjá áhrif frá Rússlandi með þjóðlegum munstrum. Í bland við rússneska þemað var svolítill rokkandi og hippaleg snið.

Sokkabuxur í öllum mögulegum litum; grænum, fjólubláum, appelsínugulum, rauðum og bláum voru virkilega áberandi hjá hönnuðum eins og Bottega Veneta, Emilio Pucci, Iceberg og Moschino. Litirnir voru yfirleitt ekki mjög sterkir og oftar en ekki harmoneruðu sokkabuxurnar við skóna og dressið.

Þessi týpísku ítölsku munstur voru hjá hönnuðum Maruizio Pevoraro, Missoni og Emilio Pucci.

Hjá öllum stóru tískuhúsunum mátti sjá loðfeldi. Þeir voru stór partur af sýningum Marni, Fendi og Gucci.

Skíðalúkkið með tilheyrandi loðkrögum og dúnúlpueffektum var bæði á sýningarpöllum Emilio Pucci og Iceberg.

Iceberg, Roberto Cavalli og MaxMara áttu það sameiginlegt að sýna grófar prjónaflíkur, oft með skemmtilegum smáatriðum eins og fléttum.

 

Skautaskórnir halda áfram frá þessum vetri til þess næsta eins og var að sjá hjá Missoni, Prada, Iceberg og Emilio Pucci. Skautaskórnir voru í flestum tilfellum reimaðir upp að ökkla en náðu einnig upp að hnjám eða jafnvel upp á læri.

 

Sýning Prada einkenndist af blúndum og aftur blúndum. Einnig mátti sjá blúndur í sýningum La Perla, Roberto Cavalli og Versace.

Glamúrinn var ekki langt undan og glitrandi steinar prýddu margar flíkurnar. Lína MaxMara var nokkuð stílhrein, en glamúrinn poppaði hana þó upp. Aðrar sýningar sem innihéldu glamúr og glans voru t.d. 6267, Alberta Ferretti og Derercuny.

Frumleiki í London

Núna er tískuvikan í London búin og það er alltaf gaman að sjá ungu og upprennandi hönnuðina þar. Tískuvikan er ekki eins veigamikil og í New York og París en samt sem áður var alveg fullt af flottri hönnun. Notagildi er ekki efst í huga hjá mörgum hönnuðanna, aðallega þá hjá þessum yngri. Þannig voru kjólar sem minntu heldur á arkitektúr hjá Roksana Ilincic og Giles sýndi mjög svo óvenjulegan klæðnað. En eins og áður hef ég valið nokkra góða hönnuði að mínu mati.

Á sýningu Armand Basi, þar sem Markus Lupfer er í fararbroddi, mátti líta á ýkt snið í sterkum litum. Litasamsetningin á munstrunum var nánast barnaleg og sniðin báru svolítinn dúkkufíling. Lupfer sagði um sýninguna að maður ætti að hafa gaman af fötum og njóta lita.

Christopher Kane nær enn og aftur að koma öllum á óvart. Lína hans innihélt mikið af pallíettum og öðrum skreytingum. Það var þó enginn ýktur glamúr þar sem hann náði jafnvægi með því að para grófar peysur og saklaus, gegnsæ chiffon efni með öllu glitrinu.

Lína Louise Goldin samanstóð af prjónaefnispeysum með tæknilegum munstrum og má segja að hún hafi sett peysuklæðnað á annað stig. Hún segist hafa blandað saman hefðbundnum munstrum inúíta við forritunarkóða tölvuforrita. Útkoman varð nokkurs konar 'geim eskimóar'.

Í línu Meadham Kirchhoff mátti líta á skósíð pils sem voru ýmist pöruð með síðum peysum, þunnum blússum eða jafnvel loðfeldi. Einnig voru hefðbundnari pils í stíl vinnufatnaðar framakonu. Hönnuðirnir segjast hafa haft framakonuna í huga við gerð línunnar, konuna sem vill klæða sig eftir skapi. Þeir bjuggu því til línu sem innihélt nauðsynjarnar í fataskápinn þessa tilteknu týpu.